قطعات سرو مورد استفاده در اروپا، ایالات متحده و کانادا شامل سرورهای گوجه فرنگی (یا برش هایی) هستند که قطعات مسطح، دایره ای و شکاف دار هستند. انبر، از انواع بزرگ برای سرو سالاد یا مارچوبه گرفته تا انبرهای بسیار کوچک برای حبه قند. قاشق های پنیر، که برای سرو از تکه های بزرگ پنیر استفاده می شود.
ظروف نقره اصفهان یا چاشنی (که در ایرلند و اسکاتلند “قاشق هاش” نامیده می شود)، قاشق های بزرگ و دسته بلند مناسب برای کندن قیمه از داخل بوقلمون ها؛ ملاقه; و قاشق‌های صافی (مانند قاشق‌های الک)، که به صورت غیرمذهبی برای صاف کردن دانه‌ها از کاسه‌های میوه‌خوری و از نظر کلیسایی برای صاف کردن ناخالصی‌های شراب عشایر استفاده می‌شوند. چنگال‌های سیب‌زمینی، پهن، با شش قلاب، در لیورپول، لندن و دوبلین ساخته شدند. قاشق هایی برای سرو آب نبات، آجیل و بستنی وجود داشت. چنگال های مخصوص برای سرو ساردین، ماکارونی و تخم مرغ آب پز ساخته شد. قیچی انگور، اسکوپ کراکر، کلنگ کره، آجیل و خرچنگ چینی وجود داشت. سرورهای کیک و کیک و چاقوهای کیک دندانه دار هنوز در حال ساخت هستند. (روی چاقوی کیک می توان نام عروس و داماد را حک کرد و برای هدیه عروسی به آن ها داد.) قاشق های سرو توت کاسه های پهن و عمیق دارند و چنگال های لیمو کوتاه و با سه قلاب با فاصله زیاد از هم. متداول‌ترین تکه‌های سرو قاشق‌های غذاخوری، برخی دارای سوراخ‌هایی برای صاف کردن سبزیجات در مایع پخت و پز و چنگال‌های گوشت هستند.
ظروف تخت همچنین از نقره ترکیب شده با مواد مختلف دیگر مانند طلا، چینی، چوب یا فلزات میناکاری شده به غیر از نقره ساخته شده است. الهام از فرهنگ های دیگر بر سبک های نقره تولید شده در ایالات متحده تأثیر گذاشت. طرح‌های نساجی و سایر اشکال هنری از روسیه، ایران، هند، چین، ژاپن و انگلیس برای توسعه طرح‌هایی برای قطعات نقره تقلید شدند. موکومه، فلزی با دانه چوب از ژاپن، نیز با نقره کپی شده است.
مانند ظروف تخت، ظروف نقره برای قرن ها مورد استفاده قرار گرفته و برای اهداف بسیاری ساخته شده است. برای هر غذای قابل تصور ظروفی وجود دارد. کاسه ها در اندازه ها و شکل های مختلف از نقره ساخته شده اند، همراه با پارچ های آب، ست های سرو چای و قهوه، قایق های سس، فنجان ها، لیوان ها، تانک ها، ظروف نمکی، نمکدان ها، سینی های نان و سبدها. ظروف پخت و پز یا گرم نگه داشتن غذاها از نقره ساخته شده اند: ظروف چفیه، ست های سرو قهوه و سماورها، سطل های روسی که در آن چای درست می شود. گلدان های نقره ای، شمعدان ها و سایر اشیاء تزئینی همگی روی میزهای ناهارخوری به کار رفته اند تا فضای این مکان را بهبود بخشند و غذا را به فرصتی خاص برای خانواده ها و مهمانان تبدیل کنند.
در پایان قرن نوزدهم، ایالات متحده در تولید ظروف نقره تزئینی و همچنین خرید آن پیشتاز جهان بود. در دهه 1890، با کاهش قیمت شمش نقره و افزایش رقابت بین تولیدکنندگان، نقره به اندازه کافی ارزان شد که مصرف کنندگان طبقه متوسط پایین می توانستند آن را خریداری کنند.
مانند سایر کشورهای قاره ای، اسکاندیناوی ها از نقره برای غذاخوری خوب استفاده می کردند و به آن احترام زیادی می گذاشتند. Georg Jensen Solvsmedie، یک شرکت در کپنهاگ، دانمارک، تولید ظروف غذاخوری را در سال 1904 آغاز کرد. طرح های مدرن و تمیز جنسن تغییری نسبت به طرح های روکوکو و نئوکلاسیک قرن نوزدهم بود و تا سال 1938، ایالات متحده بزرگترین بازار دانمارکی بود. ظروف نقره استرلینگ در آغاز قرن بیست و یکم، هنوز یک نمایشگاه گئورگ جنسن در شهر نیویورک وجود داشت.
خرید و استفاده از ظروف دکوری نقره، با این حال، از زمان جنگ جهانی دوم به طور پیوسته در حال کاهش بوده است، شاید به این دلیل که خانواده ها حاضر نیستند برای آن پول خرج کنند و نه وقت و نه خدمتگزاری برای مراقبت از آن ندارند. علاوه بر این، بسیاری از خانواده‌های اروپایی ظروف نقره‌ای خود را در طول جنگ‌ها از دست دادند و بنابراین چیزی برای انتقال به نسل بعدی نداشتند. همچنین درست است که وعده‌های غذایی کمتر رسمی شده‌اند، و ظروف تخت و توخالی از جنس استنلس استیل ظاهری بهتر و قابل قبول‌تر دارند، البته در پایان قرن بیستم، گران‌تر نیستند. با این حال، نقره استرلینگ هنوز برای فروش است و هنوز هم توسط کسانی که توانایی مالی دارند جمع آوری می شود و از آن لذت می برند.
- منابع:
- تبلیغات:
بدون دیدگاه